Człowieka należy traktować jako osobę. Wszystkie inne propozycje i rozwiązania są po prostu oszustwem, ponieważ nie odnoszą się do zasadniczej realności człowieka. Podstawą i zasadą realności człowieka jest istnienie. To istnienie wraz z podmiotowością osoby i życia tworzy naszą ludzką egzystencję. To jest główna i podstawowa realność człowieka. To ona wyznacza wszystkie dalsze poziomy esencjalne, czyli tzw. naturę człowieka (duszę i ciało).
Dlatego nie ma sensu abstrakcyjne rozważanie naszej duchowości (spirytualizm) albo cielesności (ewolucyjny naturalizm) bez odniesienia ich do egzystencjalnej realności osoby i życia. Przecież to sprawcza moc osoby wyznacza i kształtuje naszą duchowość (władze duszy). Natomiast sprawcza moc życia (nadprzyrodzonego) określa i kształtuje cielesny organizm, z jego narządami i działaniami.
Dopiero z tej szerszej perspektywy możemy przedstawić człowieka właściwie w całej jego złożonej realności (istnienia i istoty, czyli egzystencji i esencji). Inaczej będziemy sobie tworzyć przeróżne oderwane interpretacje, co prowadzi tylko do zafałszowania obrazu człowieka (bytu ludzkiego). Niestety nawet teologia zatraciła dziś właściwe rozumienie człowieka. A to nie wróży nic dobrego. Bez osobowego nastawienia na realność człowieka, ludzkie życie traci swój nadprzyrodzony sens. Staje się tylko karkołomną wędrówką przez świat.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz