Należy zatem podkreślać osobowy charakter ludzkiego bytu. Człowiek jest osobą i dlatego musi żyć i działać jako osoba. Jeśli człowiek nie zrozumie swojego osobowego powołania, to będzie żył tylko na niby, czyli byle jak. Tylko życie osobowe jest godne człowieka, gdyż jego godność płynie właśnie z bycia osobą. Skoro chcemy być sobą, to musimy działać osobowo, czyli moralnie i religijnie.
Niestety dzisiejsze opowieści o wolności wymuszają na człowieku porzucenie działania osobowego. Lecz odrzucając własną osobę człowiek skazuje się na uganianie się za możliwościami. Wolność nie jest przecież zasadą działania, ponieważ nie ma mocy sprawczej. Wolność jest tylko możliwością działania. Możliwość działania nie jest jeszcze działaniem, lecz tylko jakąś propozycją działania. A realny człowiek potrzebuje realnego działania osobowego a nie myślenia o dowolnych możliwościach działania. Ludzie, zwłaszcza młodzi ludzie, porzucają dzisiaj realne działanie, aby uganiać się za beznadziejnymi możliwościami. W ten sposób zbaczają z drogi realności na manowce zgubnych możliwości. To prowadzi donikąd.
Jak zatem utrzymać się w realnym świecie jako realna osoba? Trzeba najpierw odkryć w sobie swoją osobową podmiotowość. Jest to związane ze skierowaniem uwagi na doświadczenie wewnętrzne. Musimy nauczyć się spoglądać w głąb siebie, żeby faktycznie odczuć oddziaływanie osobowej aktywności. Osobowy podmiot istnienia "przemawia" do nas, czyli właściwie do naszej duchowości, poprzez swoją aktywność (poprzez akty osobowe). Osobowy podmiot istnienia (czyli nasza osoba) posiada realną moc sprawczą, która wyraża się najpierw w tworzeniu władz duchowych (umysłu, woli i uczuciowości), a następnie przejawia się w aktach osobowych, które są zdolne doskonalić i pobudzać te władze do działań osobowych, czyli działań moralnych i religijnych.
Otóż musimy wiedzieć, że nasze działania osobowe nie biorą się tylko z naszego poznania (ze zdolności poznawczych). One zostają zainicjowane przez akty osobowe wypływające z podmiotu osobowego. Te akty są sprawiane przez własności osobowe, które cechują naszą osobę. Będą to transcendentalne własności istnieniowe. I tak osobowa prawda (jako własność istnienia) w swojej mocy sprawczej wysyła akty kontemplacji, które docierając do naszego umysłu pobudzają go i doskonalą do zrodzenia słowa prawdy jako zasady poznawczej i komunikacyjnej. Dalej osobowe dobra (stanowiące także własność istnienia) dzięki własnej mocy sprawczej wytwarza akty sumienia, które trafiając do woli rodzą w niej zasadę działania w postaci czynu dobra, co pozwala woli na chcenie osobowego dobra i podejmowanie działań moralnych, które mają służyć afirmacji osoby człowieka. I wreszcie osobowa własność piękna dysponująca również odpowiednią mocą sprawczą produkuje akty upodobania, które wpływają na naszą uczuciowość wywołując w niej przeżycie piękna, które cechuje się upodobaniem dla osobowego życia człowieka, przeczuwając w nim pełnię piękna, które owocuje radością i nadzieją.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz