Propozycja dla Młodych (17)

17.Osobowe własności istnienia, gdy osiągną pełnię doskonałości (teraz jest to możliwe dzięki łasce Bożej), są zdolne do osobowej aktywności. Osobowa prawda, która osiągnęła doskonałość, sprawia akty kontemplacji, które odbiera nasz umysł zdobywając własną moc do działania. Osobowe dobro sprawia akty sumienia, które doskonalą naszą wolę skłaniając ją do miłości. Z kolei osobowe piękno przyczynuje akty upodobania, które kształtują naszą uczuciowość obdarzając ją działaniami radości i nadziei.

Bez tego osobowego wsparcia nasze władze duchowe pozostają jedynie w możliwości do działania, czyli działają na zasadzie wolności jako możliwości. Taka wolność możliwego działania nie tworzy niczego realnego, stąd nasza duchowość zostaje pozbawiona realnego rozwoju moralnego. Wtedy w duszy nie pojawiają się moralne cnoty wiary, nadziei i miłości, lecz tylko pewne nawyki i przyzwyczajenia oparte na różnych sposobach myślenia. Jednak myślenie nie prowadzi nas do realnego celu, a tylko wyprowadza nas na manowce możliwości. Gonimy wówczas za różnymi możliwościami nie dostrzegając realnych ścieżek rozwoju.

Jeżeli chcemy osiągnąć ludzką doskonałość, to musimy się zdać na aktywność osoby. Inaczej nigdy nie dojdziemy do celu, gdyż ideologia postępu nie ma żadnego końca. Koniec, czyli cel, można poznać wtedy, gdy poznamy początek. Jeśli nie chcemy poznać początku (czyli stworzenie) człowieka, to nie mamy co marzyć o poznaniu końca i celu. Myślenie wpędza nas w nieskończoność kosmosu i tyle. Świat możliwości określa właśnie pojęcie nieskończoności. Realność jest zawsze określona i skończona, natomiast myślenie jest nieokreślone i nieskończone. Dlatego powinniśmy się strzec naszego myślenia. Ważne jest poznanie i rozumienie realności, a nie myślenie. Myślenie nie jest stricte ludzkie, ono jest demoniczne.