Propozycja dla Młodych (16)

16.Oczywiście człowiek potrzebuje tworzyć ułatwienia dla swojego życia, ale to nie może się odbywać kosztem rozwoju osobowego. Dzisiaj popycha się człowieka w stronę rozwoju zawodowego wmawiając mu, że w ten sposób osiągnie doskonałość. Przecież ludzka doskonałość nie rodzi się na zewnątrz w sukcesach zawodowych, lecz zamieszkuje w nas samych. Doskonałość zawarta jest w naszej egzystencji, ale powinniśmy się nauczyć wydobywać ją na zewnątrz, aby obdarzać nią innych ludzi, a nie różne struktury organizacyjne firmy lub państwa. Pamiętajmy, że dla człowieka liczą się przede wszystkim ludzie i tylko ludzie. To w spotkaniu osobowym odnajdujemy zarówno innych ludzi jak i własną osobę. Człowiek jest osobą i żyje dla innych osób, a nie dla kariery i zawodowego sukcesu.

Kim jest osoba? Osoba jest podmiotowością istnienia. Osoba stanowi ludzką egzystencję, która wybiega ku innym osobom. Jako podmiotowość istnienia osoba posiada moc sprawczą, która jest źródłem całej aktywności człowieka. Wszelkie działanie, przebiegające nawet na najniższych poziomach realności, musi mieć swoje źródło w jakiejś mocy sprawczej. To właśnie wyrażała scholastyczna formuła przywoływana często przez Wojtyłę – operari sequitur esse. Istnienie będące podstawą bytowej realności ma charakter aktu, dlatego dysponuje pełnią mocy sprawczej. Dzięki temu jest przyczyną możności istotowej wraz z wyposażeniem duchowym i cielesnym.

W przypadku człowieka mamy do czynienia z osobowym istnieniem, które posiada osobowe własności sprawcze. Są to transcendentalne własności prawdy, dobra i piękna, które odpowiadają za uduchowienie ludzkiej osoby. Istnienie posiada również własności nieosobowe, które z kolei odpowiadają za organizację cielesności (jako organizmu żywego), a także decydują o wcieleniu ludzkiej osoby. Dlatego mówimy, że osoba ludzka istnieje jako uduchowiona i wcielona. Inaczej mówiąc, osoba przyczynuje ludzką duchowość połączoną z cielesnością. Wszystko to sprawia, że ludzkie osoby mogą żyć i działać w ziemskim świecie, który jest materialny i fizykalny. Osoby działają więc poprzez cielesność i to wcale nie ogranicza ich osobowej działalności. Żeby jednak sprawnie się to działo, zarówno duchowość jak i cielesność muszą być podporządkowane osobie człowieka. Tak było na początku w momencie stworzenia, jednak człowiek zaprzepaścił swoją szansę na szczęście wieczne. Uległ pragnieniom swej natury, co spowodowało odwrócenie się od osobowej aktywności.