Czy natura jest potrzebna osobie?

36. Czy natura jest potrzebna osobie? Człowiek jest przede wszystkim osobą, ale ludzka osoba jest uduchowiona i wcielona. To znaczy, że potrzebuje naszej ludzkiej natury w postaci duszy i ciała. Osoba jako podmiotowość istnienia przyczynuje porządek istotowy do spółki z podmiotowością życia. Dlatego nasza osoba wraz ze swoim wyposażeniem we własności transcendentalne staje się przyczyną duchowości (władz duchowych). Natomiast podmiotowość życia jest bezpośrednią przyczyną ożywionej cielesności, czyli konkretnego organizmu. Jednak oba te porządki osobowy i witalny współpracują razem ze sobą. Dlatego rozumna dusza może współdziałać z ożywionym organizmem, a ten z kolei jest dostosowany do spełniania funkcji wspierających duchowość.

Ludzka osoba została stworzona jako uduchowiona i wcielona, dlatego musi niejako posługiwać się naturą duchowo-cielesną. Dzięki temu możliwe jest wzajemne oddziaływanie na siebie i wspólny rozwój. Działania duchowe przenikają się z działaniami (czynnościami) cielesnymi, a wszystko to jest wspierane przez aktywność osoby, która nadaje naszej naturze szczególną siłę i moc działania osobowego, czyli działania moralnego.

Dlatego mówimy, że cały człowiek działa albo w sposób naturalny, albo w sposób osobowy. Taka łączność osoby z naturą pozwala osobie na podejmowanie działań doczesnych, a nie tylko ostatecznych. Właśnie dzięki łączności z naturą osoba działa w zakresie doczesności, gdzie mamy do czynienia ze zmiennymi działaniami, które podlegają zarówno doskonaleniu, jak i odwróceniu (nawróceniu). Dlatego ostateczne decyzje i działania osoby mogą się dokonywać w zmiennym świecie cielesności, i z tej racji mogą podlegać weryfikacji i nawróceniu. Inaczej człowiek byłby skazany na wieczne potępienie. Ma jednak możliwość nawrócenia się i podjęcia na nowo działania osobowego.