20. Radość (gaudium)
jest głównym uczuciem naszej władzy uczuciowej. Radość ogarnia całe nasze
życie. Radość jest uczuciem wywołanym przez piękno życia. Radość jest więc
czystym uczuciem nie zabarwionym i nieskażonym żadnymi doznaniami przyjemności.
Radość zostaje wywołana przez samo przeżycie życia, czyli przez czyste i
niezakłócone doświadczenie życia. Radość jest bezpośrednim skutkiem upodobania
życia. Upodobanie życia pojawia się w uczuciowości właśnie jako radość.
Człowiek cieszy się życiem. Cieszy się z tego, że ma życie. Człowiek raduje się
z tego, że żyje. Aż chce się żyć. Nie wolno pozbawiać człowieka życia i tej
radości, że żyje. Św. Ireneusz pisał, że człowiek żyjący jest chwałą Bożą.
Życie ma bowiem źródło w samej osobie. Życie jest przyczynowane przez piękno osoby. Życie jest obrazem piękna i
chwały. To właśnie osobowe piękno, które niesie ze sobą życie, tak nas cieszy i
raduje. Uczucie radości jest wywołane pięknem zawartym w życiu, bo tak naprawdę
radują nas piękne rzeczy. Wydaje się, że w bytach cielesnych piękno objawia się
jako życie, natomiast w bytach duchowych objawia się jako chwała. Dlatego
piękno ducha jest godne pochwały. A piękno cielesne sprawia radość. Nasza
uczuciowość przeżywa piękno cielesne, dlatego powstaje w niej uczucie radości.
Radość wiąże się z fascynacją. Piękno życia jest fascynujące i wywołuje naszą
fascynację. To znaczy, że chcemy się połączyć z życiem, chcemy się z nim
związać. Taka fascynacja jako radość i nadzieja jest podstawą związku mężczyzny
i kobiety. Uczuciowa pożądliwość życia pcha ich ku sobie. Tak powstaje nowe
życie. To jest powodem do radości.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz