17. Przykrość

17. Przykrość jest przeciwieństwem przyjemności. Przykrość jest oparta na doznaniu zmysłowym o charakterze negatywnym lub ujemnym. Gdy w naszym ciele odczuwamy ból, wówczas wywołuje to przeżycie przykrości w naszej uczuciowości. Człowiek stara się unikać przykrych doznań. Traktuje je jako coś złego. Można nawet powiedzieć, że łatwiej dostrzegamy przykre doznania naszej cielesności niż faktyczne zło moralne. Podobnie jest z przyjemnością, którą z kolei traktujemy jako dobro (coś dobrego). Chętniej kierujemy się przyjemnościami niż zwracamy się do dobra moralnego (do osobowej godności człowieka). Stąd właśnie biorą się postawy hedonistyczne i utylitarystyczne, które próbują zastąpić moralność.

Ale człowiek przeżywa przykrości wywołane także działaniami rozumnymi. Jest nam przykro, kiedy ktoś źle o nas mówi, kiedy nas obraża i znieważa. Czasami jest nam przykro, gdy sami zrobiliśmy coś złego innemu człowiekowi. Przykrość jest więc przeżyciem i odczuciem wywołanym przez napotkane zło albo przez to, co uważamy za złe. Można by powiedzieć, że przykrość jest doświadczeniem i przeżyciem jakiegoś zła dotyczącego człowieka. Ale lepiej będzie powiedzieć, że przykrość jest odczuciem jakiegoś braku. Jest przeżyciem braku tego, co powinno być, przeżyciem pozbawienia czegoś. Przykrość informuje nas o tym, że coś tracimy lub zostajemy czegoś pozbawieni. Jest więc sygnałem, że dzieje się coś złego, że trzeba zareagować i coś zmienić.