13.
Pożądliwość jest pewnym popędem. Mówi się albo o popędzie, albo o
instynkcie. Chodzi więc o jakieś nieświadome i bezwiedne podążanie ku
czemuś. O jakiś impuls, który nas do czegoś popycha. W ten sposób
interpretuje się działanie zwierząt. Nie posiadają przecież rozumu i
rozumienia rzeczywistości, a doskonale się w niej poruszają i żyją.
Wydaje się zatem, że do życia wcale nie jest potrzebne rozumowe poznanie
rzeczywistości. Wystarczy pewien pociąg albo popęd na poziomie
uczuciowości. Będzie to coś takiego, co pociąga nas do życia albo do
niego popycha. Coś, co nam pozwala przeżywać życie, a jednocześnie każe
nam zabiegać o zachowanie i utrwalenie życia. Będzie to coś, co każe nam
bezwiednie dbać o życie i chronić je. Czymś takim jest właśnie
pożądliwość.
Pożądliwość to impuls i skłonność do życia. Pożądliwość to przeżywanie życia. Pożądliwość zabiega i dba o życie. Nawet niekiedy walczy o życie (zwłaszcza u zwierząt). U człowieka pożądliwość raczej strzeże życia. W swoim dążeniu pożądliwość jest jednostronna i zawsze zmierza do życia. Nigdy nie odwraca się od życia. Pożądliwość jest bezwarunkowym pragnieniem życia. Ona prowadzi nas bezpośrednio do życia. Pożądliwość przejawia się w fascynacji życiem. Fascynacja jest właśnie takim bezwzględnym zainteresowaniem. Pożądliwość jest bezwarunkową skłonnością. Jest samym popędem. Niekiedy mówimy o ślepym popędzie, czyli o tym, co dokonuje się bezwiednie. Pożądliwość nie jest więc czymś świadomym lub uświadomionym. Nie jest rozumnym i świadomym pragnieniem. Ona jest czymś nieświadomym albo czymś nieuświadomionym. Pożądliwość nie informuje nas o swoim przedmiocie. Ona nas po prostu do niego pcha i skłania.
Pożądliwość jest więc nieświadomą dążnością. Jest to jakaś dążność uczuciowa. Dopiero uczucia powstające z tej dążności mówią nam cokolwiek na temat jej przedmiotu, czyli życia. Pożądliwość przejawia się w uczuciach. Nasze uczucia odnoszą się do życia. One służą rozwojowi życia. Zapewniają nam trwałość życia. Mamy więc radość jako radosne przeżycie życia. Z kolei smutek informuje nas o utracie życia przez kogoś bliskiego. Lęk odnosi się do możliwej utraty życia. Człowiek boi się o własne życie w momentach zagrożenia i niebezpieczeństwa. Ale najważniejszym przeżyciem i uczuciem jest nadzieja. Nadzieja pozwala nam odczuwać i przeżywać trwanie życia – teraz i zawsze (i na wieki). Nadzieja otwiera nas na życie przyszłe. Otwiera nas na wieczność i zbawienie.
Pożądliwość ukierunkowana na życie jest czymś ważnym i potrzebnym człowiekowi. Bez pożądliwości mielibyśmy z życiem same problemy. Albowiem sama nasza rozumność nie potrafi właściwie odnieść się do życia. Myślenie jest w stanie zanegować życie. Natomiast pożądliwość zawsze pragnie życia. Ona nie jest w stanie odrzucić życia. Dlatego pożądliwość najlepiej służy życiu.
Pożądliwość to impuls i skłonność do życia. Pożądliwość to przeżywanie życia. Pożądliwość zabiega i dba o życie. Nawet niekiedy walczy o życie (zwłaszcza u zwierząt). U człowieka pożądliwość raczej strzeże życia. W swoim dążeniu pożądliwość jest jednostronna i zawsze zmierza do życia. Nigdy nie odwraca się od życia. Pożądliwość jest bezwarunkowym pragnieniem życia. Ona prowadzi nas bezpośrednio do życia. Pożądliwość przejawia się w fascynacji życiem. Fascynacja jest właśnie takim bezwzględnym zainteresowaniem. Pożądliwość jest bezwarunkową skłonnością. Jest samym popędem. Niekiedy mówimy o ślepym popędzie, czyli o tym, co dokonuje się bezwiednie. Pożądliwość nie jest więc czymś świadomym lub uświadomionym. Nie jest rozumnym i świadomym pragnieniem. Ona jest czymś nieświadomym albo czymś nieuświadomionym. Pożądliwość nie informuje nas o swoim przedmiocie. Ona nas po prostu do niego pcha i skłania.
Pożądliwość jest więc nieświadomą dążnością. Jest to jakaś dążność uczuciowa. Dopiero uczucia powstające z tej dążności mówią nam cokolwiek na temat jej przedmiotu, czyli życia. Pożądliwość przejawia się w uczuciach. Nasze uczucia odnoszą się do życia. One służą rozwojowi życia. Zapewniają nam trwałość życia. Mamy więc radość jako radosne przeżycie życia. Z kolei smutek informuje nas o utracie życia przez kogoś bliskiego. Lęk odnosi się do możliwej utraty życia. Człowiek boi się o własne życie w momentach zagrożenia i niebezpieczeństwa. Ale najważniejszym przeżyciem i uczuciem jest nadzieja. Nadzieja pozwala nam odczuwać i przeżywać trwanie życia – teraz i zawsze (i na wieki). Nadzieja otwiera nas na życie przyszłe. Otwiera nas na wieczność i zbawienie.
Pożądliwość ukierunkowana na życie jest czymś ważnym i potrzebnym człowiekowi. Bez pożądliwości mielibyśmy z życiem same problemy. Albowiem sama nasza rozumność nie potrafi właściwie odnieść się do życia. Myślenie jest w stanie zanegować życie. Natomiast pożądliwość zawsze pragnie życia. Ona nie jest w stanie odrzucić życia. Dlatego pożądliwość najlepiej służy życiu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz