10. Życie wieczne

10. Życie wieczne. Człowiek może osiągnąć życie wieczne dzięki Bożej pomocy. Do tego potrzebna jest łaska Boża. Bóg może nawiązać z człowiekiem relacje osobowe. Teologia nazywa to działaniem łaski. Relacje osobowe doskonalą naszą osobę. To znaczy pozwalają się uaktywnić sprawczej mocy zawartej w osobowej podmiotowości istnienia. Ta aktywność wyraża się w działaniu własności prawdy, dobra i piękna. Prawda ujawnia się w kontemplacji, dobro działa poprzez sumienie, natomiast piękno objawia się w upodobaniu. Te działania stanowią aktywność osoby, która jest włączona we wspólnotę z Bogiem. Osoba uzyskuje możliwość działania (czyli udostępniania się lub uobecniania się) tylko wówczas, gdy pozostaje i trwa we wspólnocie osobowej. Życie wspólnotowe przywraca osobie wymiar wieczności. Życie wspólnotowe pozwala osobie podjąć własną aktywność. Ta aktywność charakteryzuje się osobową doskonałością. Akty osoby nadają działaniom człowieka prosty kierunek (ku zbawieniu) i trwały ciąg do przodu. Akty osobowe cechuje trwałość i ciągłość. Jest to przygotowanie do życia wiecznego. Rozwój i wychowanie człowieka mają więc doprowadzić do ujawnienia aktywności osoby i do utrwalenie tej aktywności. Aktywność osoby uzyskujemy dzięki kontaktowi z Bogiem, czyli dzięki religijności. Natomiast utrwalenie tej aktywności dokonuje się dzięki działaniom moralnym wobec innych ludzi, czyli dzięki moralności. Tak więc drogą prowadzącą do życia wiecznego jest religia i moralność.