Wspólnota

Wspólnota. Mamy różnego rodzaju związki wspólnotowe. Mamy więc wspólnotę osobową, która stanowi połączenie osób trwałymi relacjami osobowymi. Relacje osobowe dają trwałe i nienaruszalne połączenie osób między sobą. Wspólnotę osobową tworzą relacje wiary, nadziei  i miłości. Są to więzi (powiązania), które łączą i jednoczą ze sobą pojedyncze osoby. Wspólnotę osobową tworzą co najmniej trzy powiązane ze sobą osoby. Wspólnotą osobową jest Trójca Święta. Wspólnotą osobową jest Święta Rodzina. Ale wspólnotą osobową może być również ludzka rodzina. Taką wspólnotą jest rodzina zapoczątkowana przez sakrament małżeństwa i powiązana z Bogiem. Wspólnota osobowa posiada moc sprawczą. Może zrodzić osobę człowieka. Mówimy, że człowiek urodził się w jakiejś rodzinie. Dlatego do narodzenia człowieka potrzebna jest rodzicom łączność z Bogiem. Bóg jest obecny przy narodzeniu (poczęciu) każdego człowieka.

Wspólnota osobowa jest związkiem bardzo głęboko zakotwiczonym w człowieku. Jest ona związana z osobową podmiotowością. Dzieje się więc na poziomie osobowego istnienia. Powiązania wspólnotowe uaktywniają własności osobowe, dzięki czemu osoba może się przejawiać poprzez naturę ludzką. Wówczas osoba zaczyna działać przy pomocy władz naturalnych człowieka. Mówimy wtedy o wspólnocie działania. W życiu codziennym, rodzinnym i społecznym, mamy do czynienia właśnie ze wspólnotą działania. Nasze ludzkie życie urzeczywistnia się poprzez wspólne działania. Można powiedzieć, że społeczeństwo lub naród stanowi taką wspólnotę działania. Ludzkie działania muszą być skupione na wspólnym celu. Już Kant stwierdził, że takim celem powinien być sam człowiek. My powiemy, że wspólne działania powinny dotyczyć samej realności w człowieku. Cel musi być czymś realnym, dlatego takim celem może być prawda, dobro i piękno człowieka. Ludzkie działania są wyznaczone przez rozumną naturę. Pochodzą od rozumu, woli i uczuciowości. Właśnie te władze kierują się prawdą, dobrem i pięknem.

Życie społeczne jako wspólnota działania powinno się opierać na prawdzie, dobru i pięknu. Każdej z tych własności odpowiada inny obszar wspólnoty działania. Pierwszą będzie wspólnota mowy i dialogu. Dotyczy ona prawdy. Powiązaniem osób między sobą jest tutaj słowo prawdy. Wspólne działania w zakresie rozumu człowieka powinny być nieustannym dialogiem i szeroką rozmową na temat człowieka i osobowej godności, prawdy o człowieku i jego życiu. Tylko dialog i rozmowa mogą zapewnić ludziom powstanie trwałej wspólnoty narodowej i państwowej.

Kolejna wspólnota moralna dotyczy dobra. Wspólnota moralna skupiona jest wokół ludzkiego dobra (dobra osobowego). Połączenie osób między sobą realizuje się tutaj na zasadzie czynu dobra. Czyn dobra łączy zawsze naszą wolę z osobowym dobrem drugiego człowieka. Wzajemne odniesienia uczestników wspólnoty społecznej muszą mieć charakter czynów moralnych. Czyny moralne zapewniają wspólnocie trwałą łączność i nieustanny rozwój. Wspólnota społeczna powinna podejmować ogólny rozwój poprzez czynienie dobra.

Mamy jeszcze wspólnotę życia. Wspólnota życia dotyczy piękna (piękna życia). Łączność powstaje tutaj na zasadzie upodobania piękna życia. Upodobanie wiąże bowiem naszą uczuciowość z pięknem wyrażającym się we własności życia. Upodobanie oznacza fascynację życiem i radość życia. Wspólnota społeczna musi być złączona wspólnym upodobaniem do życia. Powinna ona dbać o życie każdego swojego członka, ale przede wszystkim powinna dbać o rozwój życia poprzez płodność obywateli.