Myślenie

Myślenie. Myślenie jest zdolnością rozumnej natury człowieka, a bezpośrednio jego rozumu. Myślenie nie pochodzi od Boga. Nie zostało stworzone przez Boga. Ludzkie myślenie powstało w wyniku odrzucenia rzeczywistości (czyli tego, co realne). Myślenie zrodziło się z negacji rzeczywistości. Kiedy ludzki rozum odrzucił kontakt z realnością i z realną własnością prawdy (prawdą tego, co realne), wtedy pojawiło się myślenie. Przyczyną myślenia nie jest więc coś realnego, ale sama negacja realności.

Jednak obecnie myślenie jest na trwałe wpisane w rozumną naturę człowieka. Nasz rozum nie jest w stanie pozbyć się myślenia, ani bez niego obejść. Ludzkie myślenie jest podstawą tworzenia kultury. Jest więc z pewnością potrzebne człowiekowi, ale z drugiej strony człowiek powinien znać wszystkie ograniczenia i pułapki myślenia. Otóż wydaje się, że myślenie nie może być czymś, czemu człowiek bezgranicznie ufa. Widać to najlepiej na przykładzie Kartezjusza. Postawienie myślenia (cogito) jako pierwszego i niepodważalnego punktu wyjścia dla filozofii stało się powodem wszystkich błędów nowożytności i współczesności.

Myślenie nie jest bowiem poznaniem rzeczywistości. Nawet stosowanie logicznych zasad myślenia nie jest w stanie uchronić nas od błędu. Jeżeli zaczynamy tworzyć wiedzę (filozofię) lub kulturę wychodząc od myślenia, to możemy całkowicie rozminąć się z rzeczywistością. Otóż poznanie i działanie w rzeczywistości wymaga realnego kontaktu. Empiryzm uważa, że taki kontakt zapewnia nam doświadczenie zmysłowe. Jednak rzeczywistość ludzka jest znacznie bogatsza i stanowisko empiryczne nie daje nam pełnego oglądu człowieka. W przypadku człowieka podejście empiryczne grozi nam wypaczeniem wiedzy o człowieku. Dlatego do pełnego poznania realności człowieka potrzebne i konieczne jest szczególne doświadczenie kontaktujące nas z osobową rzeczywistością człowieka. Ale tego nie zapewni nam ani myślenie, ani nawet refleksja jako zwrócenie aktów poznawczych na samo myślenie (czyli myślenie o myśleniu). Tutaj potrzebne jest doświadczenie mowy serca.

Nie można zatem w poznaniu rzeczywistości opierać się jedynie na myśleniu. Myślenie potrzebuje realnego kontaktu z rzeczywistością. Potrzebuje więc albo doświadczenia zmysłowego, albo doświadczenia mowy serca (i umysłu), jak w przypadku człowieka, który jest bytem osobowym. Samo myślenie jest największym zagrożeniem dla prawdy w ogóle, a dla prawdy o człowieku w szczególności. Dlatego człowiek powinien opanować i oswoić swoje myślenie. Człowiek powinien wiedzieć, kiedy może posłużyć się myśleniem, a kiedy musi poddać myślenie zasadom realności i przyczynowości (np. zasadom moralnym). Szczególnie wtedy, gdy chce poznać samego siebie, człowiek powinien wystrzegać się myślenia. Samo myślenie o sobie lub o innych prowadzi do strasznych błędów. Wszystkie zbrodnie przeciwko człowiekowi rodzą się z ludzkiego myślenia. Wyrazem myślenia o sobie jest często pycha i chęć panowania. Pamiętajmy, że myślenie, które powstało z negacji rzeczywistości, bardzo łatwo wyprowadza nas na manowce. Zboczenie z właściwej drogi postępowania jest zawsze spowodowane przez negatywne myślenie. To myślenie jest w stanie powiedzieć prawdzie – „nie!” To właśnie nasze myślenie kłamie i oszukuje. Ludzkie kłamstwo wzięło się z myślenia. Nawet jeśli coś przyjmujemy i potwierdzamy lub uznajemy, to myślenie zaraz wszystko odwraca i przekonuje nas, że tak nie jest. Myślenie wzbudza wątpliwości i wymyśla trudności. Myślenie przeszkadza nam w osobowym życiu, gdyż łatwo może odrzucić prawdę, dobro i piękno, które tkwią w osobowej egzystencji człowieka.