Zwątpienie

Zwątpienie. Przyczyną zwątpienia jest oderwanie się od rzeczywistości. Wtedy człowiekowi pozostaje jedynie myślenie. Ale myślenie jest dialektyczne, jak dowiódł Hegel. Myślenie stawia jakąś tezę, aby jednocześnie ją zanegować i odrzucić. Opierając się na samym myśleniu możemy wszystko odrzucić. Wtedy rodzi się zwątpienie. Jest to ten moment, gdy nasz rozum traci grunt pod nogami. Jest to moment, kiedy rozum utracił wszelką prawdę. W takim momencie rozum człowieka traci swoją zasadę, a z racji tego traci swoją rację bytu. Wtedy rozum błądzi i nie może już znaleźć wyjścia z tej pułapki. Na koniec pojawia się panika zwątpienia. Rozum utracił sens istnienia i działania. Nie wie, co ma robić. Dostrzega wtedy z przerażeniem, że wszystko, co pomyśli nie ma sensu. Uznaje więc, że wszystko jest absurdalne. Nic nie ma sensu. Wtedy nasz umysł ogarnia totalne zwątpienie. Może się to skończyć chorobą psychiczną, czyli po prostu utratą rozumu.

Jednak ludzkie zwątpienie ma raczej umiarkowany charakter. Częściej kończy się zajęciem stanowiska sceptycznego głoszącego, że nie jesteśmy w stanie poznać prawdy. Ale gorzej już jest, kiedy teoretyczny sceptycyzm przeradza się w praktyczny relatywizm i amoralizm. Skoro i tak nie możemy niczego do końca poznać, to znaczy, że możemy działać zupełnie dowolnie, sami ustanawiając sobie zasady lub je łamiąc. Najczęściej kończy się na łamaniu zasad. Robimy wtedy to, co chcemy.

Powodem zwątpienia jest całkowite zaufanie do ludzkiego myślenia. Jednak szybko okazuje się, że myślenie pokazuje swoje rogi. Myślenie nie zna bowiem prawdy. Pozwala nam coś przyjąć, żeby zaraz to odrzucić. Myślenie potrafi wszystko zniszczyć. Potrafi znakomicie oszukiwać człowieka. Potrafi mu wmówić niestworzone rzeczy, ale zawsze neguje to, co realne. Właśnie z takiej negacji realności i rzeczywistości rodzi się zwątpienie. Zwątpienie pojawia się wtedy, gdy rozumowi i jego myśleniu zabraknie prawdy. Dopóki rozum dostrzega prawdę, dopóty może ją uznać i uwierzyć w nią. Ale kiedy rozum odrzuci wszelką prawdę (realną i poznawczą), wtedy dopada go zwątpienie. Jest to negacja własnego działania rozumu. Jest to negacja poszukiwania prawdy. Jest to negacja kontemplacji. Zwątpienie jest straszną chorobą umysłu człowieka.