Jak działa Duch Święty? /1

Jak działa Duch Święty? Kiedy i gdzie On działa?

Duch Św. Tworzy i wspiera wspólnotę osobową. W Dziejach Apostolskich mamy wyraźne wskazanie, że Duch Św. Został posłany, aby wspierać wspólnotę Kościoła, która zaczyna działać właśnie od momentu zesłania Duch Św.

Na czym polega to wsparcie Duch Św.? Otóż Duch Św. Odpowiada za nawiązanie i aktywność relacji osobowych. Każda wspólnota osobowa jest realnie oparta i zakotwiczona w relacjach osobowych. To nawiązane relacje powodują powstanie powiązania wspólnotowego oraz jedność tej wspólnoty. Relacje osobowe tworzą rzeczywisty związek i trwałą jedność wspólnotową, co wyraża się w dalszym zewnętrznym działaniu wspólnoty. A wszystko to dlatego, że Duch Święty powstał na mocy relacji łączącej Ojca i Syna jako dopełnienie wspólnoty Trójcy Świętej.

Wspólnota osobowa nie ma wcale charakteru instytucji, gdyż wszelkie instytucje są oparte na przepisach prawa (co jest zawarte w statucie czy uchwale powołujących daną instytucję). Natomiast wspólnota osobowa zostaje utworzona i powołana dzięki nawiązaniu relacji osobowych. Te relacje przebiegają na poziomie egzystencjalnym, co oznacza, że dotyczą one łączności i powiązania podmiotów osobowych. Wszystko to odbywa się na poziomie istnienia człowieka (czyli w sferze egzystencji). Jest to poziom prawdziwej realności, czyli trwałej i niezmiennej podmiotowości osoby. Osoba jest bowiem podmiotem istnienia i działania człowieka. Tak osobę zdefiniował K. Wojtyła.

Możemy więc powiedzieć, że Duch Św. Działa na poziomie osoby człowieka. Otóż nawiązanie przez daną osobę relacji osobowych z drugim człowiekiem (albo Bogiem) powoduje wyraźne uaktywnienie się jego podmiotowości osobowej. Pod wpływem relacji osobowych własności osobowe prawdy, dobra i piękna zyskują dodatkową moc sprawczą, co pozwala im wysyłać do władz duszy odpowiednie akty, które zaszczepiają we władzach realne zasady działania. Akty kontemplacji sprawiają w umyśle zasadę słowa prawdy, która powoduje, że umysł poszukuje realnej prawdy w świecie i co więcej, jest skłonny do wypowiadania tej prawdy wobec innych ludzi. Natomiast akty sumienia wywołują w woli zasadę czynu dobra, która sprawia, że wola w sposób trwały pragnie i chce dobra, co skutkuje tym, że człowiek podejmuje dobre działania (określane dawniej jako dobre uczynki). I wreszcie akty upodobania powodują powstanie w naszej uczuciowości zasady przeżycia piękna, co jest związane z fascynacją życiem, które niesie ze sobą realne piękno.

Należy uznać, że to wszystko ma początek w oddziaływaniu na nas Duch Św. Ponieważ cała to osobowa aktywność zaczyna się wraz z nawiązaniem relacji osobowych. Otóż dotyczy to przede wszystkim momentu zawarcia sakramentalnego małżeństwa. W tym sakramencie pierwszorzędny udział bierze Duch Święty, który łączy osoby małżonków relacjami osobowymi, co pozwala nawiązać i rozwinąć więź wspólnotową, jaką jest rodzina. Rodzina ludzka jest bowiem wspólnotą osobową, a nie żadną instytucją. Po prostu jest ona błędnie pojmowana jako instytucja, a wiąże się to z odniesieniem tej wspólnoty do szerokiej instytucji państwa oraz prawa określającego stosunek władzy państwowej do małżeństwa cywilnego oraz do rodziny jako podmiotu prawnego działającego w zakresie prawa państwowego.

Jednak realnie rodzina stanowi wspólnotę osobową i jako taka jest rozpatrywana w filozofii i teologii. Wspólnota rodzinna jest oparta na relacjach osobowych, jakie są nawiązywane pomiędzy osobami tworzącymi rodzinę. Jak już mówiliśmy, najpierw Duch Św. Sprawia nawiązanie relacji pomiędzy małżonkami, co jest ich przygotowaniem do powstania wspólnoty rodzinnej, w której uczestniczą również zrodzone dalej dzieci. Dlatego teologia podpowiada nam, że w poczęciu dziecka uczestniczy też Duch Św. Jest to przecież konieczne, gdyż każde poczęcie nowego dziecka jest związane z wcieleniem osoby. Należy wiedzieć i przyjąć, że to sam Bóg stwarza osobę człowieka, i dlatego poczęcie jako wcielenie osoby wymaga udziału i działania Duch Św. Nie można sobie inaczej wyobrazić, że w przypadku człowieka mamy do czynienia z realnym bytem osobowym. W związku z tym należy przyjąć, że ludzka natura jest efektem sprawczego oddziaływania podmiotu osobowego i podmiotu ożywczego (życia egzystencjalnego).

Tak więc Duch Św. Bierze bezpośredni udział w powołaniu człowieka do życia rodzinnego, zarówno w powołaniu do małżeństwa, jak i w powołaniu do wspólnoty, czyli założenia rodziny. Stąd rodzina pełni tak wspaniałą i wybitną rolę w życiu każdego człowieka. Ta rola polega przede wszystkim na wychowawczym zadaniu rodziny, gdyż rodzina odpowiada za nasz związek z Bogiem, a to oznacza, że przygotowuje człowieka do religijności, a co za tym idzie, również do moralności. Rola wychowawcza rodziny jest niepodważalna. Wychowanie, które jest rozwojem osobowym człowieka, dokonuje się wyłącznie w rodzinie.

Widzimy więc, że rzeczywisty rozwój osobowy człowieka przebiega właśnie w rodzinie. Tego nie zapewnią nam żadne instytucje publiczne czy społeczne. Życie osobowe człowieka jest związane z Bogiem, a szczególną rolę odgrywa tu Duch Św. Możemy zapytać, co podpowiada nam w tym względzie teologia? Otóż informuje nas ona o siedmiorakim darze albo siedmiu darach Duch Św.