Osobowe działania człowieka /9

49. Trzeba bowiem stwierdzić, że człowiek został stworzony jako osoba mężczyzny i osoba kobiety. To właśnie na poziomie egzystencjalnym następuje zróżnicowanie naszego człowieczeństwa. Człowiek od początku (czyli dla nas od momentu poczęcia) jest konkretną i realną osobą. Człowiek od początku jest pełną osobą. Tak więc nie wolno mówić, że człowiek staje się osobą. Człowiek zawsze jest osobą. To nasza natura podlega zmianom fizycznym i duchowym. Natomiast osoba jest zawsze pełną realnością, obdarzoną osobowymi własnościami prawdy, dobra i piękna.

50. Dlatego ludzkiej osobie przysługuje godność. Godność ma właśnie wyrażać szczególny status osoby jako egzystencjalnego podmiotu osobowego. Godność opisuje fakt, że osoba jest czymś najdoskonalszym w każdym człowieku. To osobie ludzkiej (osobie mężczyzny i osobie kobiety) należy się najwyższy szacunek. Dlatego człowieka należy szanować z tego względu, że każdy z nas jest osobą. Możemy doceniać lub przeceniać człowieka ze względu na jego osiągnięcia zawodowe lub artystyczne, ale to nie może wpływać na nasz szacunek dla godności. Godność przysługuje bowiem tylko osobie.

51. Zatem aktywność osobowa ma zasadniczy wpływ na działania naszej natury, zarówno duchowości jak i cielesności. Akty osobowe usprawniają i ukierunkowują nasze działania duchowe na moralne odniesienie do innych osób.

52. Kontemplacja jako akt osobowej prawdy owocuje w naszym umyśle słowem prawdy, które pozwala nam na prawdziwą komunikację z innymi osobami. Z kolei akt sumienia sprawia powstanie w woli czynu dobra, który jest skierowany do drugiego człowieka potwierdzając jego osobowe dobro. W ten sposób możemy podejmować dobre uczynki. Jak również osobowe akty upodobania pochodzące od osobowego piękna usprawniają naszą uczuciowość do przeżywania piękna i radowania się pięknem życia (zwłaszcza nowego życia).

53. Jeżeli brakuje tego wsparcia ze strony aktów osobowych, wówczas nasza duchowość zaczyna działać „na własną rękę”, tracą tym samym odniesienie do osobowej realności człowieka. Zaczynamy wtedy postrzegać człowieka wedle własnych wyobrażeń i pojęć. Dlatego możemy traktować go jako wroga i zagrożenie dla naszych interesów albo odwrotnie jako przedmiot użycia i zaspokojenia własnych potrzeb czy popędów.

54. Skoro duchowość stanie się samoświadomością, to od razu traci ona kontakt z realnością, a już na pewno z realnością osobową. Świadomość będzie powołana do tworzenia własnego świata możliwości, czyli jakiejś sfery nierzeczywistej lecz intencjonalnej. Możemy więc przyjąć, że świadomość kontaktuje się z innymi świadomościami tylko na gruncie twórczości kulturowej. Kontaktujemy się wówczas z innymi ludźmi uczestnicząc w działalności kulturalnej. Wystarczy, że wypowiadamy dowolne zdania poprawne gramatycznie albo oglądamy przeróżne zdjęcia albo wreszcie tworzymy własne dzieła artystyczne (np. dziergamy sobie ładną czapeczkę lub jakiś tatuażyk na ręku).