7.Takie postawienie kwestii
rozumienia człowieka pozwala właściwie ująć zagadnienie duszy i ciała. Otóż
osoba oraz życie (moc ożywcza) stanowią dwie rzeczywiste podmiotowości
sprawcze, natomiast natura ludzka złożona niejako z duszy i ciała stanowi
jedynie dwa podmioty wykonawcze. Oznacza to, że natura nie może działać bez
sprawczej aktywności podmiotu osobowego i podmiotu ożywczego. Cała moc
sprawcza, jaka przysługuje człowiekowi, jest bowiem zawarta w akcie istnienia,
który pochodzi bezpośrednio od Boga w akcie stworzenia człowieka.
8. Rozważania dotyczące ludzkich
działań należy więc rozpoczynać od wskazania na aktywność sprawczą osoby i
życia.
9. Człowiek jest osobą. Osobę
stanowi podmiotowość istnienia. Dzięki temu osoba (jako stwarzana przez Boga)
otrzymała odpowiednią moc sprawczą i dlatego mogła przyczynować powstanie sfery
duchowej.
10. Natomiast podmiotowość życia
również pochodząca bezpośrednio od Boga przyczynuje powstanie naszej
cielesności, czyli organizmu żywego.
11. W ten sposób powstaje ludzka
natura, czyli możność istotowa bytu ludzkiego. Potocznie mówi się o duszy i
ciele. Arystoteles posługiwał się tutaj określeniem forma i materia.
12. W świecie, w jakim żyjemy,
obserwujemy ludzkie działania, które przypisujemy oczywiście ludzkiej naturze.
Tak to wygląda na pierwszy rzut oka. Można powiedzieć, że obserwujemy ludzką
naturę w rzeczywistym działaniu. Dlatego rozważania naukowe skupiają się
wyłącznie na działaniach ludzkiej natury.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz