40. Żeby się wyrwać z tego
tragicznego kręgu niepewności człowiek poszukiwał wspólnoty i wspólnego życia.
Zakładał wioski i budował miasta. Potrzebował jakiejś trwałej łączności. Tę
łączność odnajdywał przede wszystkim w związku kobiety i mężczyzny. Tak
naprawdę podstawą ludzkiej cywilizacji stał się związek małżeński. Nie wolno o
tym zapominać.
41. Życie społeczne ma przede
wszystkim charakter wspólnotowy. Pierwszą wspólnotą jest rodzina, dalej idą
wspólnoty lokalne (wioski i miasta), następnie wspólnoty regionalne (dawniej
były to księstwa), a wszystko to razem
tworzy szeroką wspólnotę narodową.
42. Wspólnota narodowa jest
szeroko rozumianą wspólnotą osobową, natomiast swój wyraz ogólnodostępny
znajduje w kulturze narodowej. Wspólnoty osobowe tworzą swoją obrzędowość i
swoje zwyczaje, tworzą swoją historię i tradycję. Natomiast indywidualni
artyści tworzą konkretne dzieła sztuki, które wyznaczają i określają ważne
kierunki rozwoju kultury narodowej.
43. Naród nie jest jakimś
pomysłem człowieka, lecz jest żywą wspólnotą osobową opartą na współdziałaniu i
współprzeżywaniu dotyczącym różnych pomniejszych wspólnot.
44. Ważną rolę, jeśli nie
najważniejszą, w życiu Narodu odgrywa Kościół jako religijna wspólnota osobowa.
Tradycja religijna jest bowiem najlepszą pożywką dla kultury narodowej. Kultura
pozbawiona podstaw religijnych staje się ostatecznie nieludzka. Religia stoi na
straży ludzkiej osoby, dlatego ukierunkowuje kulturę na to, co w człowieku
najważniejsze.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz