3. Antropologia rodziny
W adhortacji apostolskiej Familiaris consortio
papież ukazuje nam antropologię rodziny. Przedstawia bowiem jasno założenia
antropologiczne, które stoją u podstaw powstania wspólnoty osobowej, jaką jest
rodzina.
Bóg stworzył człowieka na swój obraz i podobieństwo
(n.19) Stwarzając człowieka „mężczyzną i kobietą”, Bóg obdarza godnością
osobową w równej mierze mężczyznę i kobietę (n.22). Bóg stworzył człowieka z
miłości i jednocześnie powołał go do miłości (n.11). Papież naucza, że miłość
jest wrodzonym i podstawowym powołaniem każdej istoty ludzkiej (n.11).
Miłość jest istotowo darem (n.14) i jako dar
prowadzi do komunii – czyli do wspólnoty osobowej. Miłość zmierza bowiem do
jedności głęboko osobowej (n.13). Człowiek nie może żyć bez miłości (RH 10).
Miłość jest fundamentem i zasadą wspólnoty
małżeńskiej i rodzinnej. Rodzina jest bowiem wspólnota osób. Dlatego Papież
stwierdza, że miłość jest wewnętrzną zasadą rodziny. Bez miłości rodzina nie
jest wspólnotą osób (wszystko n.18), a więc przestaje być naprawdę rodziną.
Jako pierwsza powstaje i rozwija się komunia pomiędzy
małżonkami. Komunia małżeńska ma swoje korzenie w naturalnym uzupełnianiu się
mężczyzny i kobiety. Duch Św. użycza małżonkom chrześcijańskiego daru komunii
miłości (wszystko n.19). Komunia małżeńska charakteryzuje się nie tylko
jednością, ale również nierozerwalnością. Jest to głębokie zjednoczenie będące
wzajemnym oddaniem się sobie dwóch osób (n.20).
Rodzina, która jest ze swej natury, i powinna się
stawać komunią i wspólnotą osób, znajduje w miłości żywe źródło i stały bodziec
do przyjęcia, szanowania i popierania rozwoju każdego z członków, w jego
najwyższej godności jako osoby. (n.22)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz