Jak należy przeżywać życie?

42. Jak należy przeżywać życie? Tak naprawdę nie zdajemy sobie nawet sprawy, czym jest nasze życie. Na ogół zamierzamy jedynie myśleć o swoim życiu i planować kolejne osiągnięcia. Lecz nie mamy pojęcia, że to wcale nie dotyczy realnego życia. Musimy się nauczyć po prostu przeżywać realne życie, a nie wyobrażać sobie, Bóg wie co.

Swoje życie powinniśmy przeżywać jako połączenie osoby i ciała. Jesteśmy przecież wcielonymi osobami i dlatego tak ważną sprawą staje się łączność osoby z cielesnością. Co więcej, można powiedzieć, że to osoba żyje w ciele, ona żyje dzięki własności i aktywności życia. Ludzkie życie nie jest tylko biologiczną organizacją ciała, czyli żywotnością organizmu. Ludzkie życie jest obrazem osobowego piękna i powinno wyrażać się w upodobaniu tego piękna. Dlatego swoje życie powinniśmy przeżywać w sposób piękny, bo piękne życie jest dla człowieka czymś ważnym. Upodobanie piękna pobudza naszą uczuciowość do radości i nadziei. Dlatego życie powinniśmy przeżywać z radością i nadzieją, ponieważ to najlepiej służy naszej osobie. Aktywność osobowego piękna wyraża się właśnie poprzez radość i nadzieję, które stanowią moc (virtus) przeżywania dla naszej uczuciowości.

Błędem był grecki ideał mędrca jako człowieka pozbawionego uczuć (apathia). Osobowa godność i wielkość człowieka przejawia się bowiem także w sferze uczuciowej. Ale nie chodzi tutaj o jakąś sentymentalną wrażliwość albo romantyczny zapał. Uczuciom potrzebna jest radość i nadzieja, które rodzą się pod wpływem osobowego aktu upodobania (complacentia). Właśnie upodobanie piękna jest tym, co powinno ożywiać naszą zmysłowość i uczuciowość, gdyż życie przeżywamy dzięki uczuciom, a nie dzięki myśleniu o nim.