Co to jest osoba?

Co to jest osoba? Czym w człowieku jest osoba albo gdzie zamieszkuje? Mamy wewnętrzne poczucie własnej podmiotowości. Niestety najczęściej mylimy podmiotowość osobową z podmiotem myślącym, czyli świadomością. Trzeba stwierdzić, że osoba na pewno nie jest naszą świadomością. Nowożytna filozofia wyeksponowała myślenie i myślący podmiot (res cogitans), stąd pojmowanie człowieka jako podmiotu świadomościowego. Ale trzeba z całą mocą zaznaczyć, że osoba ludzka nie ma nic wspólnego z myśleniem. Osoba stanowi podmiotowość istnienia, które jest zasadą realności i aktywności człowieka. Tę podmiotowość tworzą własności transcendentalne istnienia – prawda, dobro i piękno. Są to własności osobowe, które przyczynują duchowość człowieka w postaci władz duchowych. 

Dlatego możemy powiedzieć, że przyczyną ludzkiej duszy jest osoba. Człowiek jest więc rozumny i wolny z racji sprawczej aktywności osoby, która swoją moc sprawczą czerpie bezpośrednio od Boga. To znaczy, że Bóg stwarza osobowe istnienie (zawierające osobową podmiotowość), natomiast całą sferę duchową, czyli ludzką duszę, przyczynuje już osoba poprzez własności prawdy, dobra i piękna. Dzięki temu powstaje wyposażenie duchowe naszej natury (czyli władze duchowe rozumu, woli i uczuciowości. Dlatego ludzka natura jest wyjątkowa i może działać w sposób duchowy, co wyróżnia ją spośród całego świata przyrodniczego.

Nie można więc twierdzić, że aktywność osobowa i duchowa człowieka powstała w wyniku ewolucji, bo to jest kompletna bzdura. Ewolucja może oczywiście dotyczyć rozwoju organizmów żywych na naszej planecie, ale nawet wówczas nie można udowodnić, że życie powstało samoistnie. Ponieważ również życie ma swoją przyczynę na poziomie istnienia w postaci własności życiodajnych – jedności, odrębności (czyli wielości i różnorodności), oraz żywotności (czyli zdolności tworzenia organizmu żywego).