4. Kobieta i ciało

Kobiece ciało zostało pośrednio ukształtowane przez piękno. Kobiece ciało jest piękne. Kobiece ciało służy życiu i daje życie. Ciało człowieka jest bezpośrednio ukształtowane przez życie. Z kolei życie człowieka jest przyczynowane przez własność piękna. W ciele odbija się zatem życie i piękno. Życie jest pięknem ciała. To życie stanowi o pięknie ciała, a nie właściwości cielesne. Piękne jest żywe ciała. Każde żywe ciało przynosi ze sobą piękno. Każde żywe ciało stanowi przejaw piękna. Ludzkie ciało zostało ukształtowane przez osobowe piękno. Ludzkie ciało jest wyjątkowe i szczególne. Ono służy osobie człowieka do życia. Osoba (byt osobowy) może się posługiwać tylko ludzkim ciałem. Może lepiej byłoby powiedzieć, że osoba przyobleka się właśnie w ludzkie ciało. Zarówno duchowość człowieka, jak i cielesność są przyczynowane przez własności osobowe zawarte w osobowym istnieniu. To K. Wojtyła pierwszy określił istnienie człowieka jako osobowe. Osobowe istnienie stanowi podmiot osobowy. Osobowa aktywność człowieka płynie z istnienia. Osobowe własności transcendentalne – prawda, dobro i piękno – przyczynują istotę człowieka. Piękno sprawia to, co łączy duszę z ciałem. Piękno sprawia życie i zmysłowość (zmysły i uczucia). Życie wpływa bezpośrednio na kształt naszej cielesności. Także zmysłowość kształtuje narządy cielesne. Za stronę materialną cielesności odpowiadają pozostałe własności transcendentalne – jedność, odrębność i realność (res). Dlatego uważamy, że ciało człowieka zostało sprawione przez piękno i życie. Materialność lub fizyczność ciała jest tylko dopełnieniem.

W kobiecym ciele widać oddziaływanie piękna i życia. Można powiedzieć, że to właśnie ciało kobiety objawia piękno i życie. Kobieca cielesność ukazuje nam moc sprawczą piękna, ukazuje także moc ożywczą życia. Ciało kobiety sprawione i ukształtowane przez piękno służy darowi życia. Ten dar życia, cała służba życiu są wpisane w kobiecą cielesność. Kobiece ciało jest pierwszym i najważniejszym środowiskiem rozwoju życia, a tym samym stawania się piękna. Piękno i życie staja się w kobiecym ciele. To ciało jest sanktuarium życia i piękna, To nie jest zasługą przyrody (natury), ani człowieka. Kobiece ciało jest skutkiem działania osobowego istnienia, które zostało stworzone przez Boga. Kobieca cielesność ma swoje miejsce w zamyśle Bożym, podobnie jak cielesność mężczyzny. Bóg stworzył człowieka. Mężczyzną i kobietą stworzył ich. Bóg dał osobowe istnienie zarówno mężczyźnie jak kobiecie. Bóg sprawił, że osoba ludzka powstaje konkretnie jako kobieta i mężczyzna. Dzięki temu osoba ludzka ma możliwość połączenia się we wspólnocie z drugą osobą. Osoba ludzka została stworzona jako byt wspólnotowy i relacyjny – jako byt dla drugiego. Dlatego ludzka cielesność powstała, aby można było zrealizować związek wspólnotowy. Ciało mężczyzny i ciało kobiety dopełniają się, co umożliwia osiągnięcie połączenia. Ale pozwala także na zrodzenie nowego człowieka, który jest bytem duchowo-cielesnym, czyli potencjalna osobą. Dlatego w tworzeniu ludzkiej cielesności biorą udział osobowe własności transcendentalne. Dlatego ludzkie ciało jest kształtowane przez osobowe piękno.

Ciało kobiety jest szczególnym miejscem oddziaływania piękna, które splata się z życiem. Ciało kobiety jest środowiskiem rozwoju i wzrastania osobowego życia człowieka. Tu nie chodzi już o życie biologiczne (naturalne). W kobiecym ciele poczyna się i rodzi z niego realny człowiek – żywy i cielesny byt osobowy. Kobiece ciało jest miejscem rozwoju osobowego bytu. To nie jest tylko płód lub zarodek. To jest ludzka osoba, choć dostrzegalna tylko w swej cielesności. Ale czyż inne ludzkie osoby też nie postrzegamy poprzez ich cielesność? Dlatego ciało kobiety możemy nazwać sanktuarium, gdyż zamieszkuje w nim osoba (człowiek-osoba). Raz zamieszkał nawet Bóg (Osoba Boska – Syn Boży).