5. Radość życia

5. Radość życia. Życie wywołuje przeżycie radości. Życie jest tym, co wzbudza w nas radość. Radość życia jest przeżywana przez naszą uczuciowość. Uczuciowość doświadcza bezpośrednio naszego życia. Uczuciowość kieruje się pięknem. Życie jest cielesnym obrazem piękna. Dlatego doświadczenie życia wywołuje w duszy przeżycie radości, a w ciele doznanie podniecenia. Radość jest przeżyciem uczuciowości, jest uczuciem. Natomiast podniecenie jest już przejawem radości na gruncie cielesności. Radość jest przeżyciem czegoś pięknego. Radują albo cieszą nas piękne rzeczy. Cieszymy się ze spotkania czegoś pięknego. Cieszy nas i raduje zwłaszcza piękno życia. I to zarówno życia ludzkiego, jak i życia zawartego w przyrodzie. Ale ludzkie życie wywołuje szczególne uczucie radości. Jest nim nadzieja. Ludzkie życie wywołuje w nas radość i nadzieję. Jest to radość ze spotkanego życia oraz nadzieja na nowe albo lepsze życie. Nadzieja dotyczy ludzkiego życia. Nadzieja dotyczy przyszłego życia. Nadzieja jest oczekiwaniem nowego i lepszego życia. Nadzieja oczekuje trwałego życia. Oczekuje, że nasze życie będzie trwało zawsze. Dlatego mówimy, że nadzieja oczekuje życia wiecznego. Co więcej, powiemy, ze nadzieja popycha nas do życia wiecznego. Jest więc pragnieniem życia wiecznego. Jest pożądliwością tego życia. Nadzieja jest radosnym przeżyciem. Nigdy nie jest pozbawiona radości. Nadzieja łączy się z radością. Idzie z nią w parze. Powiemy więc, że życia dotyczy radość i nadzieja. Sama radość bez nadziei byłaby nadużyciem. Cieszymy się życiem już posiadanym, cieszymy się obecnym życiem, ale nie możemy na tym poprzestawać. Mamy się cieszyć również życiem przyszłym Radość z przyszłego życia staje się już nadzieją, staje się oczekiwaniem, a nie tylko posiadaniem. Cieszy nas i raduje pełnia życia, a nie tylko jego obecna chwila.