1. Uczuciowość
jest zawarta w ludzkiej duszy, ale jednocześnie łączy duszę z ciałem.
Uczuciowość ma podstawy duchowe, czyli jest władzą duszy, ale za przedmiot
działania ma już własność życia, która stoi po stronie cielesności. Dzięki temu
uczuciowość wiąże i łączy duszę z ciałem. Działanie uczuciowe, które ma
początek duchowy, znajduje swój wyraz w usposobieniu ciała (np. podniecenie
wywołane pożądliwością życia znajduje swój kres w ciele).
Uczuciowość jest
władzą duchową, ale zwróconą ku cielesności. Dlatego uczuciowość jest wrażliwa
na to, co cielesne. Jest wrażliwa na cielesny obraz piękna, jakim jest życie.
Uczuciowość odczuwa życie. Ona czuje i przeżywa życie. Ona doświadcza życia.
Dlatego o uczuciach mówimy jako o przeżyciach. W uczuciach przeżywamy piękno
życia.
Uczucia ludzkie zrodziły się pod wpływem
osobowego piękna. Dlatego uczucia są dostosowane i zdolne do przeżywania
piękna. Ale uczuciowość nie jest zdolnością czysto duchową, jak rozum i wola.
Toteż uczucia działają na niższym poziomie zmysłowym, działają w połączeniu z
ciałem. Dlatego uczucia nie przeżywają czysto duchowego piękna albo piękna
idealnego (jakiegoś ideału piękna). One przeżywają konkretne piękno, które
wyraża się we własności życia. Życie ludzkie jest obrazem piękna. Życie jest
już wcieleniem osobowego piękna. Ale to właśnie ludzkie życie objawia nam całe
osobowe piękno człowieka. Dlatego nasze uczucia są przeznaczone do przeżywania
piękna życia. One przeżywają życie jako coś pięknego.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz