Życie

Życie. Ludzkie życie ma charakter osobowy a nie biologiczny. Ludzkie życie jest odzwierciedleniem osobowego piękna. Piękno kształtuje uczuciowość człowieka. Natomiast uczucia są bezpośrednio związane z życiem. To uczucia przeżywają fascynację życiem. W ten sposób kształtuje się uczuciowe przeżycie jako upodobanie życia. Ludzkie życie staje się wtedy pierwszym i zasadniczym przedmiotem uczuć. To nasze uczucia przeżywają kontakt z życiem. Ten kontakt owocuje radością i nadzieją. Człowiek zawsze przeżywa radość i nadzieję ze spotkania z życiem. To uczuciowe spotkanie stanowi właściwe połączenie duchowości z cielesnością. Właśnie w takim spotkaniu człowiek odkrywa osobowy sens ludzkiego życia. Osobowy sens życia ukazuje nam uczucie radości i nadziei wywołane spotkanym życiem. Dla człowieka życia zawsze powinno się wiązać z radością i nadzieją. Takie przeżycie jest wyrazem fascynacji pięknem życia.

Ludzkie życie jest elementem strukturalnym łączącym duszę i ciało. Życie, powstające pod wpływem transcendentalnej własności jedności, przenosi na naszą cielesność blask i obraz osoby. Życie jest obrazem piękna osoby. Jest pięknem naszej cielesności. To ono jednoczy i spaja w całość organizm cielesny. Życie człowieka nie jest efektem rozwoju biologicznego, ani ewolucji. Jest ono skutkiem i odzwierciedleniem osoby ludzkiej na poziomie cielesności. Jest ono skutkiem działania własności transcendentalnych zawartych w osobowej egzystencji człowieka. Trzeba więc stwierdzić, że to osoba ukształtowała cielesne życie człowieka.

Ludzkie życia działa poprzez całe ciało, a szczególnie silnie oddziałuje poprzez płciowość człowieka. To życie nadaje cielesnemu organizmowi postać ludzkiego ciała. To życie sprawia, że ludzkie ciało jest wyjątkowe, bo posługuje się nim osoba (osobowa podmiotowość).