Uczucia

Uczucia. Uczucia służą człowiekowi do kontaktów osobowych. Ludzka uczuciowość jest skutkiem sprawczej aktywności osobowego piękna. Ludzka uczuciowość nie jest efektem rozwoju ewolucyjnego. W bycie człowieka to osobowe piękno przyczynuje ludzkie uczucia. Dlatego uczucia należą do władz duchowych i dlatego należą do trójki władz duchowych, dzięki którym doświadczamy osoby ludzkiej.

Ludzkie uczucia są więc powiązane z osobą człowieka. Stanowią one wyraz i przejaw osoby kobiety i osoby mężczyzny. Dlatego odgrywają tak ważną rolę w połączeniu kobiety i mężczyzny. To uczucia dają pierwszy impuls do połączenia się mężczyzny i kobiety dla poczęcia nowego życia. Z drugiej strony uczucia człowieka są powiązane z życiem. Nasze zmysły i uczucia w połączeniu z płciowością służą ludzkiemu życiu, służą poczęciu nowego życia. Nasze uczucia czerpią swoją siłę i aktywność z piękna, jakie niesie ze sobą ludzkie życiu. Życie jest cielesnym obrazem osobowego piękna. Ludzkie życie stanowi widoczny obraz piękna osobowej egzystencji człowieka. Człowiek żyje osobowym pięknem. To piękno przeżywają właśnie nasze uczucia. Uczucia objawiają człowiekowi piękno świata. Objawiają mu także jego własne osobowe piękno. Uczucia doświadczają pośrednio także piękna Boskiego.

Piękno oddziałuje zawsze na nasze uczucia. Piękno wywołuje w uczuciowości upodobanie. To, co piękne zawsze się nam podoba. Piękno jest tym, co się podoba, dlatego budzi w naszych uczuciach upodobanie, czyli fascynację. Mówimy, że piękno jest fascynujące. Nasze uczucia przeżywają fascynację pięknem. Możemy odczuwać zafascynowanie pięknem przyrody. Ale powinniśmy umieć odczuwać także fascynację osobowym pięknem człowieka. Dopiero wtedy mężczyzna odczuwa i dostrzega piękno kobiety, a kobieta doświadcza piękna męskiego. Takie wzajemne przeżycie piękna zbliża ich do siebie. Fascynacja osobowym pięknem powinna stać się początkiem miłości, czyli afirmacji drugiej osoby. Dlatego mężczyzna pragnie i szuka odpowiedniej kobiety, a kobieta poszukuje swojego mężczyzny.

Upodobanie albo fascynacja drugą osobą rodzi w nas uczucie radości i nadziei. Przeżycie radości i nadziei stanowi samo sedno ludzkiej uczuciowości. Dopiero w takim przeżyciu uczucia osiągają odpowiedni poziom, czyli doświadczają tego, co osobowe. Przeżycie radości dotyczy osobowego wymiaru ludzkiego życia. Doświadczenie i poczucie życia daje człowiekowi radość i nadzieję. Tę radość wywołuje w nas piękno życia albo życie jako obraz piękna. Jest to radość i nadzieja na nowe życie, które ma się zrodzić z połączenia dwóch osób – kobiety i mężczyzny.