Przeżycie piękna

Przeżycie piękna. Przeżycie piękna jest moralnym aktem uczuciowości. Uczucia powołane są do przeżywania piękna. Upodobanie piękna będące źródłem przeżyć wywołuje w uczuciowości radość i nadzieję. Mówimy, że uczuciowość podnieca się albo fascynuje pięknem. Nasze uczucia doświadczają przede wszystkim piękna życia. Życie jest cielesnym obrazem osobowego piękna. Dlatego nasza fascynacja pięknem ma najczęściej postać przeżycia radości życia i nadziei na nowe życie. Uczucia pozbawione radości życia stają się martwe, czyli beznamiętne (apatyczne) oraz bezduszne.

Jeśli uczuciowość jest pozbawiona radości życia, wówczas zaczyna się fascynować i podniecać przyjemnościami zmysłowymi. Jednak podniecenie wywołane doznawanymi przyjemnościami jest złudne i puste. Uczucia zostają wtedy utożsamione z doznawaniem przyjemności. Uczuciowość uzależnia się od przyjemności (lub innych doznań cielesnych) i traktuje je jako własne przeżycia. Otóż przyjemności są doznaniami zmysłowymi i cielesnymi, dlatego nie mogą odpowiednio zaspokoić duchowych przeżyć uczuciowości. Przyjęcie przyjemności przez uczuciowość prowadzi jedynie do uzależnienia. To poczucie uzależnienia może zostać rozciągnięte na całego człowieka. Mamy wtedy do czynienia z sytuacją totalnego uzależnienia się człowieka od różnego rodzaju doznań zmysłowych i cielesnych.