Grzech

Grzech. Bóg stworzył człowieka. Aktem stworzenia Bóg ustanowił w człowieku realny porządek. Osoba kierowała więc rozumną naturą. Całe życie miało być podporządkowane osobie. Miało być życiem wiecznym. Człowiek miał żyć wiecznie i cieszyć się z kontaktu z Bogiem. Ale człowiek posłuchał namowy Szatana. Przyjął kłamstwo i odrzucił realność prawdy. Dał się oszukać, co zasiało w jego umyśle wątpliwość. Utracił w ten sposób moc i pewność prawdziwego poznania. Stał się słaby i niepewny. A kiedy przyszło mu działać, stanął przed wyborem i wybrał w sposób dowolny, nie skrępowany żadną realną zasadą. Ten fatalny błąd zakłócił cały ontyczny (duchowy) porządek ludzkiego bytu. W miejsce realnej podmiotowości osoby pojawiła się fałszywa podmiotowość myślenia (świadomość). Odtąd naturą człowieka zaczęło kierować myślenie (świadomość), a nie osoba. Człowiek zaczął dzięki temu żyć w wymyślonym świecie kultury i cywilizacji. Odtąd będzie musiał się trudzić i pracować, aby pozostać przy życiu, a i tak czeka na niego śmierć. Ludzkie myślenie nie jest w stanie ożywić duszy i ciała człowieka. Widzimy, że ten pierwszy grzech człowieka ciąży na wszystkich pokoleniach. Człowiek nie jest w stanie przywrócić zburzonego porządku. Zniszczony porządek osoby i natury wprowadza walkę w duszy człowieka, gdyż jest zniszczeniem pokoju. W człowieku trwa więc nieustanna walka dobra ze złem, prawdy z kłamstwem, piękna z brzydotą. Jest to efekt walki świadomości z osobą, a właściwie walka świadomości przeciwko osobie. Jeśli człowiek chce wygrać swoje życie, tzn. jeśli chce osiągnąć życie wieczne (czyli zbawienie), to musi przyjąć pomoc od Boga. Pomoc w postaci łaski. Tylko łaska Boża może uratować człowieka przed utratą osoby. Grzechem człowieka jest utrata lub porzucenie osoby i życia osobowego.