Akt moralny

Akt moralny. W etyce mówimy o aktach lub działaniach moralnych. Akt moralny oznacza pojedyncze działanie moralne. Człowiek dokonuje wielu różnych aktów i działań moralnych. Mogą to być działania rozumu, woli lub uczuć. Ale zawsze te działania przypisujemy człowiekowi. Mówimy, że to człowiek działa moralnie, gdyż wszystkie te działania mają swe źródło w podmiotowości osoby ludzkiej. Działania moralne są aktami osoby i dlatego są działaniami osobowymi, a nie tylko naturalnymi (czyli działaniami natury). Osoba działa poprzez naturę i właśnie takim działaniem jest moralność.

Aktami moralnymi człowieka są – słowo prawdy, czyn dobra i przeżycie piękna. To znaczy, że nie wszystkie działania rozumu, woli i uczuć są moralne, właściwie pozytywnie moralne. Ludzki rozum i wola, a także uczucia, mogą podejmować działania niemoralne. Rozum może się posługiwać fałszywym słowem, czyli po prostu kłamać i oszukiwać. Wola zaś może podejmować czyny, które kierują się wyłącznie korzyścią (interesem) działającej osoby. O takich czynach nie możemy powiedzieć, że są czynami dobra, czyli czynami bezinteresownymi. Moralne czyny dobra są zawsze bezinteresowne. Takim najważniejszym czynem moralnym jest bezinteresowna miłość do drugiego człowieka lub do Boga. Nawet nasze uczucia, gdy nie doświadczają piękna, zaczynają się podniecać doznaniami przyjemności proponowanymi przez zmysły. Doznania przyjemności uzależniają nasze uczucia od siebie. Wówczas nasza uczuciowość podlega uzależnieniu od doznawanych przyjemności. Jeżeli takie uzależnienie jest bardzo silne, wtedy wpływa na stwierdzenia rozumu i decyzje woli. Dlatego dla moralności człowieka znaczenie ma również właściwe przeżywanie uczuć. Uczucia muszą się kierować przeżyciem osobowego piękna. To osobowe piękno człowieka przejawia się w najbardziej dostępny sposób jako piękno życia. Życie jest cielesnym obrazem piękna i to ono pobudza uczuciowość do przeżycia radości i nadziei.