Realność

Realność. Realność jest skutkiem istnienia. Bez istnienia nie ma realności. Realność nie jest tym, co widzimy i dotykamy. Doświadczamy w ten sposób jedynie realności ludzkiego ciała. Ale prawdziwa duchowa realność tkwi głęboko w człowieku. Nie można jej zobaczyć, ani dotknąć. Najgłębiej w człowieku zawarta jest realność ludzkiej egzystencji. Ta realność przejawia się w działaniu własności transcendentalnych prawdy, dobra i piękna, ale również w działaniu jedności, odrębności i przedmiotowości (rzeczy). Najczęściej mylimy realność z przedmiotowością, czyli z byciem rzeczą. Mylimy wtedy realność z fizycznymi właściwościami bytu albo rzeczy – z samymi cechami fizycznymi. A przecież byt ludzki posiada również realność osobową i duchową. Realność osobowa jest najbliżej istnienia. Jest ona wyznaczona przez aktywność i moc sprawczą własności transcendentalnych. Realność duchowa polega na aktywności, czyli działaniu, władz duchowych. Wreszcie najsłabsza realność cielesna jest po prostu stawianiem oporu różnym działaniom fizycznym. Realność osobowa, czyli osobowa podmiotowość, jest całkowicie wolna, gdyż realizuje się w pełni poprzez oddanie siebie. Realność duchowa dysponuje już tylko wolnością wyboru różnych działań. A z kolei realność cielesna jest całkowicie uzależniona od otoczenia i podlega prawom fizycznym.

Jak widać, realności powinniśmy poszukiwać w rzeczywistości – w realnych bytach. Nie znajdziemy jej ani w ludzkim myśleniu, ani w kulturze. Ludzkie myślenie jest zaprzeczeniem realności. Myślenie zrodziło się bowiem z negacji rzeczywistości (z negacji Boga, ale również z negacji samego człowieka, z negacji prawdy o człowieku). Dlatego zawsze musimy zabiegać o powrót do rzeczywistości. Mamy wtedy do czynienia z filozoficznym nawróceniem.