27.Myślenie i rozumienie

Myślenie okrada rozum z rozumienia, zaś rozum pozbawiony rozumienia staje się świadomością. Świadomość niczego nie rozumie, ona co najwyżej może sobie o tym wszystkim pomyśleć. Jednak myślenie nie jest w stanie wykrzesać z siebie żadnego rozumienia. Rozumienie rodzi się bowiem w kontakcie rozumu z prawdą realności. Dopiero poznawczy kontakt z prawdą daje naszemu rozumowi rozumienie, czyli takie poznawcze uzasadnienie tego, co realne. Wówczas rozumienie przybiera postać słowa prawdy, które możemy wypowiedzieć o człowieku lub o innych realnych bytach. Można więc przyjąć, że rozumienie jest logosem. W tym słowie prawdy rozum ujmuje rzeczywisty sens realności. Pozwala to nam zrozumieć, skąd się bierze realność i jaki jest jej cel. W ten sposób poznajemy rzeczywistość ogarniając jej początek i koniec. Rozumienie dotyczy nie tylko istoty bytu, lecz dociera aż do jego istnienia, pojmując sens bytu, czyli po co on istnieje. Właśnie dlatego wiedząc, że coś istnieje, możemy zapytać, dlaczego istnieje. Dlaczego istnieje człowiek? Dzisiaj takie pytanie wydaje się być całkiem nienaukowe. Wiedza naukowa nie zadaje takich pytań. Ale to tylko oznacza, że wiedza naukowa przestała być wiedzą rozumiejącą. Ona co najwyżej wyjaśnia fakty i zjawiska. Jest to wiedza prezentacyjna, czyli opisowa. Szczytowym osiągnięciem jest opisanie zjawisk w postaci wzorów matematycznych, które uważa się za ostateczne wyjaśnienie zjawisk. Wiedza naukowa może więc zaprezentować nam człowieka jako cielesny organizm opisując wszystkie jego funkcje, lecz dzięki temu nie zdołamy zrozumieć, kim jest człowiek. Żeby zrozumieć człowieka, musimy odpowiedzieć sobie na pytanie, po co on istnieje. Skąd pochodzimy? Kim jesteśmy? I dokąd zmierzamy? Dopiero wtedy zdołamy zrozumieć człowieka. Człowiek potrzebuje zrozumienia siebie. Takie rozumienie może nam dać jedynie filozofia.