29. Zazdrość

29. Zazdrość. Zazdrość jest brakiem miłości. Gdy brakuje nam osobowej miłości do człowieka lub Boga, wtedy pojawia się zazdrość. Zazdrość chce wypełnić miejsce brakującej miłości. Zazdrość zajmuje tyle miejsca, ile brakuje nam do pełnej miłości. Jako pozbawienie miłości zazdrość objawia się pustym pragnieniem i pożądaniem. Miłość zawsze pragnie czyjegoś dobra. Zazdrość jest pozbawiona pragnienia osobowego dobra. Zazdrość chciałaby ograbić osobę człowieka z należnego jej dobra. Zazdrość pragnie odebrać człowiekowi dobro, gdyż wydaje się jej, że w ten sposób zdobędzie go dla siebie. Zazdrość pragnie zawładnąć „kochaną” osobą. Chce ją od siebie uzależnić. Zazdrość zamierza pozbawić wszystkiego „kochaną” osobę, aby móc ją uzależnić od siebie i dopiero wtedy wydzielać jej różne dobra i prezenty. Zazdrosny człowiek sam chce obdarzać tego, kogo kocha, wszystkimi rzeczami i przyjemnościami. Nawet nie zdaje sobie sprawy, że nie jest to możliwe. Taki człowiek działa w sposób jak najbardziej interesowny. Mówi: - „Zobacz, ja Ci to wszystko daję, a Ty mnie nie chcesz”.

Prawdziwa miłość tylko daje, nie pyta o nagrodę. Prawdziwa miłość jest bezinteresowna. Kochający człowiek po prostu daje siebie nie pytając o nic. Daje w sposób bezinteresowny. Osobowa miłość daje, bo chce dawać, i jest na tyle silna i bogata, że zawsze może dawać. Miłość daje zawsze coś dobrego i zawsze dba o dobro kochanej osoby. Św. Paweł naucza, że miłość nie zazdrości. Miłość po prostu daje, a zazdrość zabiera.