Przyjemność

Przyjemność. Przyjemność jest doznaniem cielesnym. Przyjemność pojawia się na poziomie zmysłowym. Jeśli nasze zmysły doświadczają podniet cielesnych, wtedy pojawia się odczucie przyjemności. Przyjemne jest to, co odpowiednie dla naszych zmysłów, a co następnie jest odczuwane jako zadowolenie cielesności. Przyjemność jest więc zawiązana z doświadczeniem zmysłowym. Przyjemność lub przykrość jest wyrazem realnego kontaktu cielesnego z rzeczami cielesnymi. Przyjemne jest dla nas smaczne jedzenie, ciepły klimat, ładny dom, wygodne ubranie albo ulubiona muzyka. Ale już na przykład człowieka nie oceniamy w tych kategoriach. Powiemy, że człowiek jest dobry, mądry lub ładny, jednak bardzo rzadko mówimy, że jest przyjemny. Nawet tutaj przyjemność odnosi się do doznania zmysłowego. Możemy powiedzieć, że dziecko przyjemnie pachnie.

Przyjemne jest to, co zadowala nasze zmysły. Oczywiście zmysłowe zadowolenie przenosi się w jakiejś mierze na nasze uczucia. Zmysły są bowiem powiązane z uczuciami. Ale wówczas zmysły narzucają własne doznania naszym uczuciom. Trzeba pamiętać, że uczucia posiadają własny przedmiot. Jest nim własność piękna, przejawiająca się również na poziomie cielesnym. Trzeba też wiedzieć, że piękno oddziałujące na uczucia wywołuje przeżycie radości i nadziei, a nie jakieś doznanie przyjemności. Niekiedy jednak posuwamy się jeszcze dalej, gdyż uważamy, że doznawane przyjemności zadawalają nasz rozum i wolę. Jeśli tak się dzieje, to znaczy, że zagubiliśmy sens rozumnego działania. Rozum i wola nie mogą się poddawać zmysłowym doznaniom, bo jeśli te duchowe władze zaczną kierować się doznaniami zmysłowymi lub cielesnymi, to utracą całą swoją doskonałość. Rozum i wola powinny kierować się wyłącznie prawdą i dobrem jako własnościami duchowymi i osobowymi zawartymi w ludzkiej egzystencji. Oczywiście możemy i powinniśmy rozwijać i doskonalić nasze zmysły i ich doznania. Ale pamiętajmy, że takie postępowanie służy jedynie nasze cielesności. Musimy dbać o nasze ciało, musimy dbać o zdrowie ciała, musimy wreszcie dbać o własne życie, ale to nie powinno się stawać jedynym celem rozwoju człowieka. Człowiek przede wszystkim powinien żyć życiem osobowym i duchowym. I to jest najważniejszy cel rozwoju człowieka. Temu właśnie służy rozwój duchowy i moralny człowieka. Ten rozwój musi być oparty na wewnętrznym doświadczeniu mowy serca. Nie można sprowadzać rozwoju duchowego i moralnego człowieka do przeżywania przyjemności, bo jest to całkowite spłaszczenie głębi człowieczeństwa. Człowiek jest osoba i powinien żyć w sposób osobowy. Człowiek nie może żyć jak zwierzęta, które kierują się jedynie przyjemnością, a uciekają od przykrości.