Natura ludzka

Natura ludzka. Bóg stworzył osobę człowieka. Stworzył osobowe istnienie ludzkiego bytu. Osobowe istnienie jest wyposażone we własności transcendentalne. W filozofii tomistycznej mówi się, że istnienie urzeczywistnia istotę bytu. W przypadku człowieka znaczy to, że przyczyną ludzkiej natury są własności transcendentalne zawarte w istnieniu. Własności osobowe przyczynują duszę (duchowość) człowieka, a własności nieosobowe są przyczyną ludzkiej cielesności. Natura człowieka obejmuje zarówno duszę, jak i ciało.

W stanie pierwotnym natura była całkowicie podporządkowana osobie. Ale z powodu grzechu pierworodnego natura wyemancypowała się i uniezależniła od osoby. Jednak skutkiem tego była utrata życia wiecznego i śmiertelność człowieka. Człowiek stał się odtąd śmiertelny. Ponadto natura oderwana od osoby, czyli oderwana od swego źródła, przestała działać w sposób doskonały. Życie człowieka stało się dramatem – czymś zmiennym i niepewnym. Odtąd człowiek musiał się trudzić i cierpieć, aby przeżyć swój los. To właśnie działanie upadłej natury (także tej rozumnej) przyniosło nam trud, cierpienie i wreszcie śmierć.

Ludzka natura łączy bowiem człowieka z całą przyrodą. Dzięki tej naturze człowiek staje się cząstką przyrody. Dlatego doświadcza losu bytów naturalnych. Jednocześnie w swojej rozumności wykracza poza sferę przyrodniczą. Wie, że czymś przekracza życie naturalne, dlatego poszukuje Transcendencji. Ale samemu trudno by mu było poznać osobowego Boga. Dlatego człowiek wybierał różne formy religijności naturalnej. Jednak to wszystko nie daje człowiekowi zbawienia (od śmierci).

Ludzka natura pozwala człowiekowi działać w świecie, w którym żyje. Pozwala mu radzić sobie w przyrodzie, opanowywać jej żywioły, poznawać i podporządkowywać ją sobie. Ale nawet to nie chroni człowieka od jego tragicznego losu zwykłego śmiertelnika. To natura czyni człowieka śmiertelnym.